Elke bijeenkomst omvat een paar “vaste componenten”, te weten:

• Gelegenheid om “te delen wat je delen wilt”
  De eerste keer nodigen we je uit om iets te vertellen over wie je hebt verloren aan de hand van een foto. De volgende bijeenkomsten kan je zelf kiezen of je wat wilt delen. B.v. een herinnering, de rouwkaart, een gedicht, muziek, een voorwerp, wens, iets wat je bezighoudt, enz.
• Verkenning van iets uit de theorie over verlies en rouw.
  Daarbij gaan we onder andere in op de zogenaamde rouwtaken. Aansluitend wisselen we eigen ervaringen uit en manieren waarop ieder omgaat met uitdagingen.

Laat je leiden door je ervaring
Het is heel waarschijnlijk dat er allerlei gedachten bij je opkomen waarom dit wel of niet iets voor je zou kunnen zijn.

Vooraf horen we vaak:
– Is dit wel iets voor mij, ik ben helemaal geen groepsmens
– Ik heb het al niet makkelijk en verdriet van anderen kan ik er nu niet bij hebben
– Ik heb zelf al het gevoel dat ik “gek” word; gaan ze me niet vreemd vinden

Ervaringen achteraf zijn onder andere:
– Ik zag er ontzettend tegen op, maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb
– Had niet verwacht dat we ook zo veel zouden lachen
– Nee, het is niet opgelost, maar ik heb veel geleerd waar ik mee verder kan
– Het was als een “warme deken”
– Fijn en ook bijzonder dat onbekenden nauwelijks woorden nodig hebben om me te begrijpen

Door te doen en te ervaren kom je er werkelijk achter of het iets voor je is. En: niet geschoten, is altijd mis. Daarom is de eerste bijeenkomst een vrijblijvende kennismaking met begeleiders, deelnemers en methode. Op die manier kan je aan den lijve ondervinden of dit soort bijeenkomsten je goed doet of niet. Doet het je goed, dan kan je doorgaan. Doet het je niet goed, dan laat je het bij die ene bijeenkomst.